Koet en Hoen - fragment

Het was zo'n ochtend waarop de zon de dauwdruppels in het gras tot duizend gouden knikkertjes omtoverde.
Koet rekte zich uit en liep naar het einde van zijn aanlegsteigertje. Hij haalde diep adem. De lucht was blauw, het kroos felgroen en de sloot rook naar lente. En daar kwam juist zijn beste vriend Hoen aan gezwommen. Hoen kwam elke morgen wel eventjes langs.
'Hoi Hoen', zei Koet.
'Waar dacht je aan?' vroeg Hoen.
'Aan mijn huis', zei Koet. 'Ik vroeg me af of het leuk zou zijn om een trap naar boven te hebben.'
'Maar je hebt helemaal geen boven', zei Hoen.
'Nee, maar dat ga ik dan maken'. Koet had zijn huis gebouwd in een oude kerstboom die iemand in de sloot gegooid had met de kerstversiering er nog in. Het lag verscholen tussen het riet en als de zon 's avonds onderging dan blonken de glimmende slingers en ballen oranjerood.
'Het lijkt me zo lollig, om een begane grond en een eerste verdieping te hebben, zodat je je 's avonds af kunt vragen of je vanavond nou eens boven of beneden zult gaan slapen.'
'Over slapen gesproken,' zei Hoen. 'Ik was vannacht wakker.'
'O jee, wat akelig.'
'Helemaal niet. Tenminste, ik geloof het niet. Er was iets wat ik had zullen onthouden als ik het niet vergeten was. Iets met 's nachts en wakker. Iets dat ik je wilde vertellen.'
Koet keek Hoen vol verwachting aan, maar Hoen schudde zijn kop.
'Ik weet het niet meer.'
'Wat jammer nou,' vond Koet. 'Maar eigenlijk had ik toch al geen tijd om te luisteren.'